Jan IJben over vrijwilligerswerk bij Hospice de Patio

Ik ben Jan IJben, bijna 58 jaar, en sinds mijn tienerjaren ben ik bekend met de impact van ziekte en afscheid. Mijn moeder leed aan een hersentumor en ik maakte haar hele proces bewust mee. Ook mijn opa vocht tegen uitgezaaide kanker en mijn vader koos op 77-jarige leeftijd voor euthanasie, na zijn besluit dat hij zijn leven voltooid achtte. Om mij heen zag ik dierbare vrienden en collega’s verschillende vormen van ongemak doormaken. Al deze ervaringen raakten me diep en zorgden ervoor dat ik iets extra’s voor anderen wilde betekenen.

Op zoek naar vrijwilligerswerk kwam de hospice al snel op mijn pad. Er ging een golf van positiviteit door me heen, alsof ik wist dat dit de plek was waar ik écht iets kon bijdragen. Het intakegesprek voelde als een warm bad en al snel begon ik in de nieuwbouw met mijn inwerkperiode. Wat ik daar ontdekte, is dat het zoveel meer is dan alleen zorg verlenen. Het is het ontlasten van families, het bieden van rust en ruimte, zodat ze er in die laatste kwetsbare fase echt voor elkaar kunnen zijn. Dat doet wat met je.

Mensen vragen me soms of het niet zwaar is, vrijwilligerswerk in een hospice. Natuurlijk zijn er moeilijke momenten, maar die worden ruimschoots gecompenseerd door de glimlachen, de bijzondere gesprekken en de mooie momenten met bewoners, families en collega’s. Het werk is juist enorm verrijkend en afwisselend.

En wat voor mij persoonlijk heel waardevol is: zelfs op dagen dat ik me minder goed voel, laad ik altijd op tijdens een dienst. Dit werk houdt mijn weegschaal in balans en zorgt er keer op keer voor dat het positieve zwaarder weegt. Voor mij is dat de essentie van zowel vrijwilligerswerk als het leven zelf: ervoor zorgen dat je zoveel mogelijk het goede laat doorwegen.

Vrijwilligerswerk in een hospice geeft niet alleen iets aan de ander, maar verrijkt ook je eigen leven op een manier die ik nooit had verwacht.